قال امیرالمؤمنین#: « رُبَّ عَالِم قَدْ قَتَلَهُ جَهْلُهُ، وَعِلْمُهُ مَعَهُ لاَ یَنْفَعُهُ(حکمت107) ؛

 چه بسیار دانشمندى که جهلش او را کشته در حالى که علمش با اوست، اما به حالش سودى نمى‌بخشد».

مقدمه:

انسان ظرف علم است، ارزش انسانی به میزان علم و عمل اوست، و اگر ایندو باهم باشند باعث تعالی او می‌شود.

نکته‌ها:

* جهل فقدان چیزی را گویند، و در اصطلاح دو نوع است، یکی جهل در مقابل علم، که «نبودن صورت شیء در ذهن» است، و دیگر جهل عملی است یعنی نداشتن اعمال حسنه. (شرح نهج‌البلاغه آیةالله مکارم شیرازی)

* مراد امام جهل عملی است(رُبَّ عَالِم قَدْ قَتَلَهُ جَهْلُهُ ). (شرح نهج‌البلاغه آیةالله مکارم شیرازی)

* قتل عالم بی عمل همان گمراهی اوست، که گمراهی از کشته شدن حسمانی بدتر است، و در بعضی موارد بی‌عملی عالم باعث بی‌آبرویی او در اجتماع می‌شود. (شرح نهج‌البلاغه آیةالله مکارم شیرازی)
* نعمتی که درست استفاده نشود هیچ نفعی برای شخص ندارد، وکأنَّه موجود نیست(وَعِلْمُهُ مَعَهُ لاَ یَنْفَعُهُ). (شرح نهج‌البلاغه آیةالله مکارم شیرازی)

* در کافى ج1 امیر مؤمنان على# فرمودند:« شخص عالمى که به علمش عمل نکند مانند جاهل سرگردانى است که از بیمارى جهل بهبود نمى یابد». باز در همانجا فرمودند:« بلکه حجت الهى را بر او(عالم بی عمل) بزرگ تر و حسرت او را پایدارتر دیدم».