سالک الی الله باید مودب به آداب اولیاء الهی گردد و خود را همرنگ این جماعت در آورد تا کم کم از تعلقات مادی خلاص شده و دریچه ای از ملکوت به روی وی گشاده شود ان شاء الله. برخی از این آداب عبارت اند از:

1) قرآن: حشر پیدا کردن با قرآن کریم.

«إِنَّ هذَا الْقُرْآنَ یَهْدِی لِلَّتِی هِیَ أَقْوَمُ وَ یُبَشِّرُ الْمُؤْمِنِینَ» هما این قرآن به آئین پایدار تر هدایت می کند و به مومنین بشارت می دهد.

2) وضوء: انسان سالک باید تلاش کند دائم الوضو باشد.

«الوضو نور و وضو علی الوضو نور علی نور» وضو گرفتن نور است و وضو بر روی وضو ساختن نور علی نور می باشد.

3)طعام: در غذا خوردن باید میانه رو بود و از پر خوری و اسراف پرهیز کرد.

« کُلُوا وَ اشْرَبُوا وَ لا تُسْرِفُوا» بخورید و بیاشامید ولی اسراف نکنید

4)کلام: کلام باید در حد اقل ممکن و برای ضرورت دینی( واجب یا مستحب) باشد.

«ا خَیْرَ فِی کَثِیرٍ مِنْ نَجْوَاهُمْ إِلَّا مَنْ أَمَرَ بِصَدَقَةٍ أَوْ مَعْرُوفٍ أَوْ إِصْلَاحٍ بَیْنَ النَّاسِ» در بسیاری از سخنانِ درِگوشی (و جلسات محرمانه) آنها، خیر و سودی نیست؛ مگر کسی که (به این وسیله،) امر به کمک به دیگران، یا کار نیک، یا اصلاح در میان مردم کند. 

5) محاسبه: باید انسان ز خود همیشه مخصوصا هر شب حساب بکشد.

«حاسبوا قبل ان تحاسبوا» قبل از آنکه از شما حساب بکشند از خود حساب بکشید.

6)مراقبه: باید از زمان بیداری تا زمان خواب یک نفس، از نفس غافل نشد.

«کانَ اللَّهُ عَلى‌ کُلِّ شَیْ‌ءٍ رَقِیباً» خداوند بر هر چیزی مراقب است.

7)ادب مع الله: بی ادب محروم شد از لطف رب. باید ادب داشت یعنی حد هرچیزی را نگاه داشت.

امام جواد: دو نفر با هم جمع نمیشوند مگر انکه بهترین آنها نزد خدا مودب ترین آنها باشد.

8)عزلت: باید از اغیار عزلت گزید. عزلت در اینجا به معنای خلوت است. و به تعبیر علامه حسن زاده آملی، با همه باش و بی همه باش.

امام صادق #: صاحب عزلت به دژ محکم خدا در آمده است.

9) تهجد: بدون تهجد و نماز شب کسی به جایی نمی رسد.

«وَمِنَ اللَّیْلِ فَتَهَجَّدْ بِهِ نَافِلَةً لَکَ عَسَىٰ أَنْ یَبْعَثَکَ رَبُّکَ مَقَامًا مَحْمُودًا» و بعضی از شب را به خواندن قرآن (در نماز) بیدار و متهجّد باش، که نماز شب خاص توست، باشد که خدایت تو را به مقام محمود (شفاعت کبری) مبعوث گرداند.

10) تفکر: برنامه ای ثابت برای تفکر داشتن ضروری است.

امام رضا #: زیادی عبادت به نماز و روزه نیست بلکه همانا عبادت همان تفکر در امر خداوند عزوجل است.

11) ذکر: ذکر زبانی و قلبی و عملی باید داشت. یعنی همه وجود انسان باید ذاکر دوست باشد.

«وَاذْکُرْ رَبَّکَ فِی نَفْسِکَ تَضَرُّعًا وَخِیفَةً وَدُونَ الْجَهْرِ مِنَ الْقَوْلِ بِالْغُدُوِّ وَالْآصَالِ وَلَا تَکُنْ مِنَ الْغَافِلِینَ» خدای خود را با تضرّع و پنهانی و بی‌آنکه آواز برکشی در صبح و شام یاد کن و از غافلان مباش.